Zamawianie intencji

„Podobnie jak chorał gregoriański swoją nazwę zawdzięczają papieżowi Grzegorzowi Wielkiemu. Zanim jeszcze został papieżem, był opatem benedyktyńskiego klasztoru. Zmarł tam jeden z mnichów, Justus, który przy okazji swojej śmierci zasiał niemałe zgorszenie. Tuż przed śmiercią wyznał, że ukrył przed wspólnotą zakonną 3 złote monety. Było to niezgodne z regułą zakonu, która jasno wskazywała, że bracia nie mogli posiadać żadnej swojej osobistej własności.

Kiedy Justus zmarł, pochowano go w ukryciu, w niepoświęconej ziemi, z dala od współbraci. Opat klasztoru – przyszły papież Grzegorz – miał z tego powodu ogromne wyrzuty sumienia. Zaczął, jak pisze w “Dialogach” „litować się w duchu nad zmarłym bratem i myśleć z głębokim smutkiem o jego katuszach i szukać jakiegoś środka, aby mu pomóc”. Postanowił w intencji zmarłego mnicha odprawić dzień po dniu 30 mszy świętych.

W ostatnim dniu tej eucharystycznej modlitwy jednemu ze współbraci ukazał się sam zmarły Justus i powiedział, że został uwolniony od kary. Zdziwiony mnich opowiedział o tym pozostałym zakonnikom – sam zaś nic nie wiedział o odprawianych przez opata trzydziestu Mszach. Okazało się, że ta modlitwa pozwoliła Justusowi trafić do nieba.

Wiadomość o 30 Mszach rozeszła się bardzo szybko, wierni zaczęli o nie prosić kapłanów. W XVI wieku gregorianki zostały uznane przez Sobór Trydencki jako bardzo wartościowe. W 1884 roku natomiast Święta Kongregacja Odpustów oświadczyła, że ufność żywiona przez wiernych odnośnie wielkiej wartości 30 Mszy gregoriańskich jest pobożna i rozumna. Sto lat później, 24 lutego 1967, opublikowano dokładne wytyczne dotyczące sprawowania mszy gregoriańskich. Zawarto je w Deklaracji Kongregacji Soboru – dziś Kongregacji ds. Duchowieństwa.”.*